Tak wiele książek, a tak mało czasu.

O ile pamiętam, to absolutnie wszystkie opowiadania w tej książce kończą się totalnym happy endem, co było już nawet nie mało prawdopodobne, ale irytujące. Autorka pisze sprawnie, paru bohaterów naprawdę przypadło mi do gustu, choć występowali w sztampowych historyjkach. I właśnie sztampowość oraz naiwność to największe wady tego zbiorku. Świat nie jest taki piękny - sądzę, że każdemu czytelnikowi "Dziesięciu stron świata" w pewnym momencie do głowy przyjdzie taka myśl. Psuje to odbiór całości, bo oto autorka pisze o czasami naprawdę ekstremalnych sytuacjach życiowych, ale bardzo spłyconych. Skoro pani Onichimowska chciała postawić na optymistyczne opowieści i pewne uproszczenia w konstrukcji bohaterów, to ok, nie miałabym nic przeciwko - tylko niech ci bohaterowie nie będą stawiani w tak trudnych sytuacjach, o których chyba każdy wie, że nie ma z nich tak prostych wyjść. Bo w ten sposób czytelnik ma nieprzyjemne wrażenie, że autorka pisze o czymś, o czym nie ma pojęcia. Żeby była jasność - historyjki czytało mi się lekko i (w miarę) przyjemnie, ale tylko dlatego, że przyjęłam, iż pewna "disnejowość" jest po prostu ich konwencją. Z tym, że jak dla was brzmi disnejowa opowieść o nastolatku-samobójczym terroryście? ...no właśnie. Po tej książce zostało mi głównie wrażenie zmarnowanego czasu. Nie polecam, choć warsztatowo jest ok.